Bersalah.

Bila di fikir fikir balik, baru la sy sedar. Sy x spatutnya rasa mcm ni,  x kira berapa kali pun sy tanya dgn diri sy ataupun dgn sesiapa kenapa semua ni terjadi, tetap x mendatangkan apa apa jwpan pun. Malah,  buat sy tambah tertanya tanya dan rasa x puas hati. Sejujurnya sy jenis seorang yg pendendam.  sy benci org yg sakitkan hati sy,  sy benci org yg pernah sabotaj atau buat jahat dgn sy. Tapi semua tu x guna kalau sy tetap teruskan. Hakikatnya diri sy yg perlu dipersalahkan,  sy yg penyebab benda ni terjadi. Kalau bukan punca dari sy,  semua ni takkan berlaku. Sy x kan terluka,  sy penyebab org sakitkan hati sy.  sy penyebab kenapa org yg sy sayang pergi berpaling tadah dan memilih org lain. Itu semua sebab salah sy,  kenapa diri ni terlalu teruk untuk org lain? and sekali lagi sy bertanya. Tapi buat kesekian kali nya sy harus redha dgn apa yg terjadi. Tuhan lebih mengetahui,  sy terima dgn hati yg harus sy ikhlaskan. Tanpa rasa marah atau benci dgn org lain.  dorang berhak bahagia,  dia berhak dpat org yg dpat bahagia kan. Sudah tentu sy bukan org nya. Ya Allah,  kenapa manusia susah menerima takdir? And kenapa takdir begitu menyakitkan?  sy benci rasa begini,  sy mau bebas dari segala sakit ni tapi sy sedar sy harus memaafkan dan melupakan semua nya dgn perlahan. Paling penting,  memberi peluang dgn hati ni untuk kecap bahagia. Biarpun sedikt demi sedikit, biarpun perit pedih untuk ditanggung tapi insyaAllah ini hanya sementara. Percaya bahawa hidup ni bagai roda mira,  atas dan bawa x pernah lari. Huh